Zelf hoop ik ook nog een keer weer te gaan (jaja, ik roep dit al een paar jaar

), maar met vrouw en kinderen is dit toch lastiger dan vroeger het geval was, toen ging je gewoon.....
In principe sta ik ook wel open voor het idee. Helaas wordt 2011 voor mij al bijna onmogelijk, 2012 misschien?
Hans Nienhuis schreef:
3. Wie eens het Amerikaanse werk heeft gezien, is daarna minder in staat te genieten van de West-Europese donderbuien. Stroboscooponweer, buien zonder een zichtbedervende, dichtsmerende inversie en zaken als windhozen en tornado's komen hier wat minder voor dan daar. (Ik zie dit persoonlijk als het grootste gevaar bij mezelf. Momenteel ben ik tweeëntwintig en ik vrees dat ik in de jaren die nog komen een minder leuke chasetijd zal hebben in West-Europa wanneer ik het Amerikaanse werk eens zou zien. Vandaar dat ik er persoonlijk geen haast mee heb.)
Wanneer ik terugkeerde uit de States dacht ik bij mijzelf: "ook al onweert het in Nederland het hele jaar niet meer, het zou me niet veel meer kunnen schelen", maar het gevoel van -nederlandse buien zijn toch niet interessant meer- verdween de weken daarna langzaam aan en in juli en augustus was ik weer volop in de running met de onweersbuien. Chasen in Nederland (2000-2007) deed ik alleen als ik dacht dat het écht interessant zou worden, meestal slechts iets van twee keer per jaar gemiddeld. Misschien had dit inderdaad anders geweest als ik niet in de VS gejaagd had
Herman Harperink schreef:
Als je zoiets al gaat doen moet je vooraf duidelijke regels opstellen, en ervaring telt daarbij zwaar mee. Zo hadden we in 2006 bijna een ongeluk omdat de bestuurder, tegen mijn waarschuwingen in, een natte landweg op reed. Klei is nat bijna net zo glad als ijs. Het ging echt net goed.
Lijkt mij ook het beste als er in ieder geval één iemand bij is, die in de VS al ervaring met chasen heeft opgedaan. Enerzijds voor de veiligheid, anderzijds ook voor het succes bij het chasen. Dit om dingen te vermijden als: even SPC-outlook kijken en dan poefffff naar het centrum van de moderate risk toe rijden. Fout! Je loopt dan een behoorlijk risico dat je de buien pas ziet als het al bijna donker is. De initiatie van de buien vindt namelijk (in veel gevallen) een heel stuk naar het westen of zuidwesten toe plaats, daar had je moeten zijn. Een deel van het chasen is ook met meteorologie bezig zijn. Tevens is het wel handig om een "techneut" aan boord te hebben.
Wat betreft chasepartners... Ook al ken je iemand redelijk, als je drie weken op elkaars lip zit kan dat heel anders uitpakken als wat je van te voren gedacht had. Meestal gaat het wel goed, maar met 1 op de 20 twintig mensen ofzo, kan dit wel eens tot spanningen leiden. Het blijft denk ik toch een beetje een gok, of je moet met je partner of broer/zus ofzo gaan chasen, maar dat is om andere redenen weer niet aan te raden: mensen waarbij het enthousiasme voor het weer maar heel matig is, kan je namelijk beter ook niet mee hebben.
Een aantal jaren geleden waren er plannen dat ik samen met een KNMIcollega naar de States zou afreizen om te chasen. Maarja, deze overigens puike collega, wilde ook z'n fiets meenemen en tevens natuurparken bezoeken en het liefst niet ál te veel rijden

..... Dat ging dus niet door. Inderdaad, duidelijke afspraken vooraf maken.
80% van de chase bestaat uit autorijden ZONDER buien in het vizier te hebben. Dat zijn meestal ritten door een redelijk vlak landschap met niet al te veel variatie. Sommige mensen vinden dit een saai landschap, ik behoor daar niet toe, die eindeloze uitgestrektheid heeft ook wel iets. Het gebied van noordoost-New Mexico is mijn favoriete gebied: de vlakte gaat daar over in een vulkanisch berglandschap waar LP supercells relatief vaak voorkomen. Maar goed, als het niet om de zware buien zou zijn, zou het mij ook niet echt trekken om dag in - dag uit zulke afstanden af te leggen. Elke dag buien jagen is heel wat anders dan op één dag 700 km in Nederland en omgeving te chasen.
Dag-record van mij is 1400 km op 11 mei 2000. We reden toen van NO-Colorado (Julesburg) naar het westen van Iowa (Dubuque): voor 7 uur 's ochtends vertrokken, om 23 uur 's avonds de auto (bijna letterlijk) uitgerold. Gelukkig was het wel de moeite waard met een supercell bij Waterloo, IA. Deze superlange dagen zijn gelukkig zeldzaam. Soms ben je 's ochtends al in het target-gebied en kan je rustig aan doen: laat ontbijten, de supermarkt in enzo. Maar gemiddeld moet je toch rekenen op 600-800 km per dag.
Voor veel mensen met matige weersinteresse zijn de lange afstanden vaak
de grote tegenvaller van het chasen op de Great Plains. Toch moet je dit er voor over hebben: dit lange rijden is ook jagen, net zoals de mens vroeger uren en uren moest lopen en soms rennen om voor brood, nouja vlees op de plank te zorgen, hoort dit gewoon bij het chasen.....